Praktyczne aspekty związane z bezpieczeństwem stosowania okrelizumabu. Przypadki kliniczne Opis przypadku

Abstrakt

Okrelizumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym skierowanym przeciw antygenowi CD20. Cząsteczka ta jest zlokalizowana na limfocytach B, jednak nie jest obecna na ich komórkach prekursorowych oraz komórkach plazmatycznych. Wlew dożylny okrelizumabu powoduje deplecję limfocytów B, głównie w mechanizmie aktywacji dopełniacza oraz cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał. U pacjentów z postacią rzutową stwardnienia rozsianego w badaniach klinicznych OPERA I i OPERA II okrelizumab powodował niższy współczynnik rzutów choroby, mniejszą progresję niesprawności oraz wyraźne zmniejszenie aktywności choroby mierzonej za pomocą badań rezonansem magnetycznym w porównaniu z pacjentami leczonymi interferonem β-1a przez okres 96 tygodni. U pacjentów z postacią pierwotnie postępującą stwardnienia rozsianego w badaniu ORATORIO okrelizumab powodował mniejszą progresję niesprawności stwierdzaną w ocenie klinicznej i rezonansowej w porównaniu z placebo. Wyniki tych prób klinicznych doprowadziły do rejestracji okrelizumabu w Europie w styczniu 2018 r. W badaniach OPERA i ORATORIO brało udział również kilka ośrodków polskich, w tym Centrum Neurologii w Łodzi. W niniejszym artykule przedstawimy praktyczne aspekty kwalifikacji pacjenta do podania leku, techniki wlewu, skuteczności leczenia, działań niepożądanych oraz innych zagadnień związanych z leczeniem okrelizumabem.