Skuteczność okrelizumabu w rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego – opis przypadku Opis przypadku

Abstrakt

Stwardnienie rozsiane (MS, multiple sclerosis) jest postępującą chorobą zapalno-zwyrodnieniową ośrodkowego układu nerwowego. Odznacza się nieprzewidywalnym charakterem objawów, co wynika z jej złożonego i dynamicznego podłoża patofizjologicznego. W patogenezie MS zasadniczą rolę odgrywają limfocyty T i limfocyty B, w związku z czym działanie nowych leków jest skierowane głównie przeciwko nim. Jednym z leków o takim działaniu jest okrelizumab będący przeciwciałem monoklonalnym, które wiążąc się z odpowiednimi receptorami CD3+ i CD20+ na limfocytach, powoduje ich spadek w organizmie. Dzięki temu proces zapalny występujący w przebiegu choroby zostaje w znaczny sposób zahamowany.

W artykule przedstawiono przypadek młodego mężczyzny z aktywną postacią rzutowo-remisyjną MS, u którego nie udało się powstrzymać aktywności choroby lekami pierwszego rzutu, interferonem β i octanem glatirameru, a skuteczny okazał się okrelizumab.

Leczenie MS należy rozpoczynać bardzo szybko po jego rozpoznaniu, a w aktywnych postaciach choroby dużo bardziej skuteczne okazuje się leczenie indukcyjne niż eskalacyjne.