Postępowanie u chorych zakażonych HBV i HCV rozpoczynających terapię stwardnienia rozsianego Artykuł przeglądowy

Abstrakt

Wirusy zapalenia wątroby typu B (HBV) i typu C (HCV) są wirusami hepatotropowymi powodującymi chorobę wątroby o zróżnicowanym przebiegu. U pacjentów, którzy przebyli zakażenie HBV, materiał genetyczny wirusa pozostaje w jądrach komórkowych hepatocytów w formie cccDNA (covalently closed circular DNA; kowalentnie zamknięte koliste DNA) i jest w stanie wznowić replikację w warunkach immunosupresji. Istotne nasilenie replikacji HBV lub ponowne pojawienie się replikacji HBV po okresie „uśpienia” wirusa jest nazywane reaktywacją zakażenia HBV. U wielu chorych ma to postać bezobjawowego wzrostu aktywności aminotransferaz, ale w niektórych przypadkach prowadzi do ciężkiej niewydolności wątroby. Pacjenci zakażeni HBV powinni być szczegółowo zbadani, a osoby spełniające kryteria leczenia przeciwwirusowego jak najszybciej włączone do takiej terapii. Bezobjawowi nosiciele HBV oraz osoby po przebytym HBV mogą odnieść korzyść z profilaktyki farmakologicznej reaktywacji HBV. Osoby, które nie przebyły HBV, powinny być zaszczepione przed włączeniem leczenia immunosupresyjnego. Leczenie zakażenia HCV jest wskazane u wszystkich pacjentów. Obecnie stosuje się leki działające bezpośrednio przeciwwirusowo (DAA, direct-acting antivirals). Leczenie immunosupresyjne może spowodować reaktywację zakażenia HCV u osób z aktywnym zakażeniem. U osób, które były skutecznie leczone DAA, nie opisuje się zjawiska reaktywacji HCV, ale możliwe są reinfekcje.