Badania CIBIS z perspektywy czasu – co wniosły do leczenia niewydolności serca? Artykuł przeglądowy

Abstrakt

Niewydolność serca stanowi narastający problemem dla opieki zdrowotnej. Obok inhibitorów
konwertazy angiotensyny (ACE-I), diuretyków i naparstnicy leki beta-adrenolityczne stanowią
kanon leczenia niewydolności serca i na stałe wpisały się w standardy towarzystw kardiologicznych. Działanie beta-blokerów polega na hamowaniu aktywności współczulnej. Leki beta-adrenolityczne zostały na stałe włączone do terapii niewydolności serca (NS) stosunkowo niedawno, dzięki wynikom dużych prób klinicznych potwierdzającym korzystne działanie beta-blokerów w tym zespole chorobowym. Bardzo ważną rolę odegrała seria badań klinicznych o akronimie CIBIS (Cardiac Insufficiency Bisoprolol Study: I, II, III) przeprowadzona na grupie łącznie 4300 pacjentów. W badaniu CIBIS I, prawdopodobnie z uwagi na niską docelową dawkę bisoprololu, nie udało się osiągnąć pierwotnego punktu końcowego, niemniej jednak uzyskano istotną redukcję częstości hospitalizacji z powodu zaostrzenia się NS oraz poprawę jakości życia badanych w grupie przyjmującej bisoprolol. Stosowanie bisoprololu w badaniu CIBIS II (oprócz powyższych efektów) wiązało się z istotnym zmniejszeniem śmiertelności, w tym śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych i z powodu nagłych zgonów. W badaniu CIBIS III oceniano wyniki leczenia w zależności od rozpoczęcia terapii ACE-I lub beta-blokerem. W badaniu nie wykazano wyższości pierwszej formy farmakoterapii (rekomendowanej w standardach leczenia NS) nad drugą. Wyniki badań CIBIS miały istotny wpływ na kształt aktualnych wytycznych dotyczących leczenia NS, podkreślano również zasadność właściwego dawkowania beta-blokerów.