Rola witaminy D3 w patogenezie stwardnienia rozsianego Artykuł przeglądowy

Abstrakt

Podstawową funkcją witaminy D w organizmie człowieka jest regulowanie homeostazy wapniowo-fosforanowej oraz modelowanie i mineralizacja tkanki kostnej. Jednocześnie wiele badań wskazuje, że odgrywa ona istotną rolę nie tylko w chorobach szkieletowych, ale także w zapobieganiu chorobom układu krążenia, chorobom autoimmunologicznym oraz nowotworom. Zaobserwowano również pozytywną korelację między niedoborem witaminy D a występowaniem stwardnienia rozsianego. Jednakże mimo ciągłych badań nad patogenezą choroby nie stwierdzono jeszcze jednoznacznych przyczyn, które mogą ją powodować. Istnieją jedynie hipotezy wskazujące na: infekcje wirusowe, podatność genetyczną lub proces o podłożu autoimmunologicznym rozwijający się u osób narażonych na niekorzystne czynniki środowiskowe, spośród których najczęściej z patogenezą stwardnienia rozsianego łączone są infekcje bakteryjne, wirusowe i grzybicze, a także lokalizacja geograficzna oraz niedobór witaminy D. Sugeruje się, że zwiększona ekspozycja skóry na promieniowanie słoneczne, rutynowa suplementacja witaminą D oraz prawidłowo zbilansowana dieta mogą zmniejszać ryzyko zachorowania na stwardnienie rozsiane oraz modulować przebieg choroby i zmniejszać częstość jej nawrotów u pacjentów z postacią rzutowo-remisyjną. Celem pracy jest przedstawienie aktualnego stanu wiedzy na temat potencjalnych środowiskowych czynników ryzyka składających się na występowanie stwardnienia rozsianego i rekomendacji ekspertów dotyczących profilaktyki niedoborów witaminy D.