Czy wydłużenie odstępu pomiędzy dawkami natalizumabu zmniejsza ryzyko wystąpienia postępującej leukoencefalopatii wieloogniskowej? – opis przypadku Opis przypadku

Abstrakt

Natalizumab, humanizowane przeciwciało monoklonalne przeciwko α4-integrynie, odznacza się wysoką skutecznością w leczeniu rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego. Lek jest zazwyczaj bardzo dobrze tolerowany, jednak długoterminowa terapia niesie ze sobą narastające w czasie ryzyko rozwoju postępującej leukoencefalopatii wieloogniskowej – infekcji oportunistycznej wywoływanej przez wirus JC (JCV). W pracy przedstawiono przypadek 53-letniej pacjentki cierpiącej na rzutowo-remisyjną postać stwardnienia rozsianego, z dodatnim serostatusem JCV, leczonej natalizumabem przez 14 lat. W trakcie stosowania leku nie obserwowano aktywności choroby. Jednakże w 13. roku terapii stwierdzono utrzymujący się wzrost indeksu przeciwciał przeciwko wirusowi JC z 0,72 do 1,31. W celu zminimalizowania ryzyka działań niepożądanych leczenia zintensyfikowano monitorowanie radiologiczne oraz zastosowano strategię rzadszego podawania leku – wydłużono odstęp pomiędzy kolejnymi dawkami natalizumabu z 4 do 6 tygodni. Wprowadzona modyfikacja nie wpłynęła na wysoką skuteczność terapii. W ciągu 12 miesięcy od momentu wydłużenia odstępu pomiędzy dawkami nie wystąpiły rzuty, nie nastąpiła progresja niepełnosprawności ani nie obserwowano aktywnych zmian demielinizacyjnych w regularnie wykonywanym rezonansie magnetycznym mózgu. Stwierdzono natomiast obniżenie indeksu przeciwciał przeciwko JCV w surowicy do uznawanej za bezpieczną wartości 0,77.