Rola escitalopramu w terapii zaburzeń afektywnych i lękowych w praktyce lekarza pierwszego kontaktu Artykuł przeglądowy

Abstrakt

Problem zaburzeń afektywnych wciąż narasta. Według najnowszych prognoz WHO, właśnie zaburzenia z tego spektrum są najczęstszymi chorobami przewlekłymi (ponad 120 mln ludzi na świecie jest aktualnie dotkniętych depresją). Niestety, leczenie zaburzeń lękowych i depresyjnych jest wciąż utrudnione, mimo bardzo intensywnego rozwoju farmakoterapii oraz wielu możliwości psychoterapeutycznych, z powodu zbyt późnego ustalania rozpoznania oraz złego doboru leków. W rezultacie rośnie nawrotowość i przewlekłość zaburzeń emocji. Konsekwencje tych zjawisk są liczne: od powikłań somatycznych, zespołów bólowych, zaburzeń immunologicznych, przez mniej dostrzegane, jak wzrost inwalidyzacji w społeczeństwie – a co za tym idzie – wzrost kosztów społecznych, aż po najbardziej dramatyczne zdarzenia, jak śmierć w wyniku zamachu samobójczego. Rozwiązanie problemu leży w szybszej interwencji, tj. w postawieniu rozpoznania, które powinno nastąpić już na szczeblu lekarza pierwszego kontaktu, oraz w rozpoczęciu wówczas terapii lekami przeciwdepresyjnymi. Światowe doświadczenia wskazują, że w terapii depresji najlepiej sprawdza się system oparty na pomocy udzielanej przez lekarzy pierwszego kontaktu. Dzięki optymalnemu doborowi leków (pod kątem bezpieczeństwa, tolerancji) możliwe jest zmniejszenie występowania epizodów depresyjnych, a w efekcie szybszy i łatwiejszy powrót do zdrowia pacjentów oraz zminimalizowanie ryzyka nawrotu. Aktualnie wyborem optymalnym w farmakoterapii zaburzeń afektywnych wydaje się lider na rynku leków przeciwdepresyjnych – escitalopram. Escitalopram, lewoskrętny izomer optyczny citalopramu, przeważa pod względem zarówno skuteczności, jak i tolerancji w podstawowych wskazaniach z kręgu zaburzeń afektywnych. Jak do tej pory nie opublikowano systematycznych badań dowodzących niższej skuteczności escitalopramu w porównaniu z innymi lekami przeciwdepresyjnymi, natomiast istnieje wiele bezpośrednich badań wykazujących wyższą skuteczność escitalopramu niż innych środków, ewentualnie pokazujących, że ich skuteczność jest porównywalna z escitalopramem.