Miejsce czynników stymulujących erytropoezę we współczesnej praktyce klinicznej Review article

Abstrakt

Niedokrwistość jest jednym z najistotniejszych czynników pogarszających jakość życia i ograniczających możliwości leczenia chorych na nowotwory złośliwe. W przypadku leczenia niedokrwistości chorób przewlekłych związanej z nowotworem należy rozważyć przetoczenie preparatów krwinek czerwonych lub zastosowanie rekombinowanych ludzkich czynników stymulujących erytropoezę (ESA, erythropoiesis-stimulating agent). Po przypadającej na początek XXI w. złotej erze ESA, na początku 2007 r., amerykańska Agencja Żywności i Leków (FDA, Food and Drug Administration) wydała szereg ostrzeżeń o zagrożeniach wiążących się ze stosowaniem ESA. Dotyczyły one m.in. zwiększenia ryzyka progresji choroby nowotworowej i prawdopodobieństwa wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ, VTE, venous thrombembolism), a także skrócenia całkowitego czasu przeżycia. Spowodowało to spadek wykorzystania czynników stymulujących erytropoezę w praktyce klinicznej. Wyniki najnowszych badań i metaanaliz wskazują na możliwość zastosowania ESA u chorych otrzymujących paliatywną, mielosupresyjną chemioterapię, ze stężeniem hemoglobiny < 10 g/dl i bez absolutnego niedoboru żelaza w celu uniknięcia konieczności przetoczeń preparatów krwinek czerwonych oraz poprawy jakości życia.