Szpiczak plazmocytowy IgM: trudności diagnostyczne i wyniki leczenia bortezomibem – opis przypadku Case report

##plugins.themes.bootstrap3.article.sidebar##

PDF (English)


Opublikowane: gru 31, 2014
DOI: https://doi.org/10.5604/20828691.1134306
Słowa kluczowe:
szpiczak plazmocytowy, IgM, makroglobulinemia Waldenstroma, bortezomib

##plugins.themes.bootstrap3.article.main##

Rafał Machowicz
Department of Hematology, Oncology and Internal Diseases, Medical University of Warsaw
Kamila Skwierawska
Department of Hematology, Oncology and Internal Diseases, Medical University of Warsaw
Krzysztof Mądry
Department of Hematology, Oncology and Internal Diseases, Medical University of Warsaw
Michał Górka
Department of Hematology, Oncology and Internal Diseases, Medical University of Warsaw
Jagoda Żurawska
Department of Hematology, Oncology and Internal Diseases, Medical University of Warsaw
Piotr Kacprzyk
Department of Hematology, Oncology and Internal Diseases, Medical University of Warsaw
Anna Waszczuk-Gajda
Department of Hematology, Oncology and Internal Diseases, Medical University of Warsaw
Jadwiga Dwilewicz-Trojaczek
Department of Hematology, Oncology and Internal Diseases, Medical University of Warsaw

Abstrakt

Monoklonalne białko klasy IgM jest najczęściej wydzielane przez komórki makroglobulinemii Waldenströma, które są stadium pośrednim pomiędzy limfocytami B a plazmocytami. Bardzo rzadko zdarza się, że również transformowane plazmocyty wytwarzają to białko i wtedy rozpoznaje się szpiczaka plazmocytowego. Opisano proces diagnostyczny, a następnie terapeutyczny u 84-letniego chorego na szpiczaka plazmocytowego IgM z uwzględnieniem trudności towarzyszących postawieniu tego rozpoznania. Z powodu powikłań infekcyjnych po pierwszym cyklu według protokołu melfalan–prednizon–bortezomib odstawiono melfalan, w kolejnych redukowano dawki bortezomibu i prednizonu. Wystąpiły także dwie przerwy w leczeniu. Pomimo ograniczenia intensywności terapii pacjent uzyskał bardzo dobrą remisję częściową przy akceptowalnym profilu toksyczności. W diagnostyce różnicowej u pacjentów z wykrytym białkiem monoklonalnym IgM należy uwzględniać szpiczaka IgM, także wtedy, gdy nie wykryto zmian osteolitycznych ani translokacji 11:14. Terapia oparta na bortezomibie u starszych pacjentów z tym rozpoznaniem może zapewnić dobre efekty, również przy współistniejącej niewydolności serca, także w przypadku konieczności redukcji dawek.

Pobrania

Dane pobrania nie są jeszcze dostepne

##plugins.generic.paperbuzz.metrics##

##plugins.generic.paperbuzz.loading##

##plugins.themes.bootstrap3.article.details##

Jak cytować
1.
Machowicz R, Skwierawska K, Mądry K, Górka M, Żurawska J, Kacprzyk P, Waszczuk-Gajda A, Dwilewicz-Trojaczek J. Szpiczak plazmocytowy IgM: trudności diagnostyczne i wyniki leczenia bortezomibem – opis przypadku. OncoReview [Internet]. 31 grudzień 2014 [cytowane 23 listopad 2024];4(4(16):160-4. Dostępne na: https://journalsmededu.pl/index.php/OncoReview/article/view/377
Numer
Tom 4 Nr 4(16) (2014)
Dział
Artykuły
Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe.

Copyright: © Medical Education sp. z o.o. This is an Open Access article distributed under the terms of the Attribution-NonCommercial 4.0 International (CC BY-NC 4.0). License (https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/), allowing third parties to copy and redistribute the material in any medium or format and to remix, transform, and build upon the material, provided the original work is properly cited and states its license.

Address reprint requests to: Medical Education, Marcin Kuźma (marcin.kuzma@mededu.pl)

Bibliografia

1. Dmoszyńska A, Walter-Croneck A, Usnarska-Zubkiewicz L et al. Zalecenia Polskiej Grupy Szpiczakowej dotyczące rozpoznawania i leczenia szpiczaka plazmocytowego oraz innych dyskrazji plazmocytowych na rok 2013. Acta Haematol Pol 2013; 44(1): 43-47.
2. Jurczyszyn A, Skotnicki AB. Szpiczak mnogi – kompleksowa diagnostyka i terapia. Górnicki Wydawnictwo Medyczne, Wrocław 2010.
3. Lech-Marańda E. Makroglobulinemia Waldenströma/chłoniak limfoplazmocytowy. W: Zalecenia postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w nowotworach złośliwych – pp. 2013 rok. Krzakowski M, Warzocha K (ed.). Via Medica, Gdańsk 2013.
4. Schuster SR, Rajkumar SV, Dispenzieri A et al. IgM multiple myeloma: disease definition, prognosis, and differentiation from Waldenstrom’s macroglobulinemia. Am J Hematol 2010; 85(11): 853-855.
5. Higeta D, Yokohama A, Osaki Y et al. IgM-lambda multiple myeloma presenting with systemic amyloidosis. Rinsho Ketsueki 2009; 50(12): 1711-1714.
6. Willenbacher E, Erdel M, Strasser U et al. IgM myeloma: more on a rare entity. Br J Haematol 2008; 143(1): 146-148.
7. Fan J, Fu W, Shi H et al. Clinical and laboratory features of four cases with IgM multiple myeloma. Zhonghua Xue Ye Xue Za Zhi 2013; 34(4): 341-344.
8. Lin P, Hao S, Handy BC et al. Lymphoid neoplasms associated with IgM paraprotein: a study of 382 patients. Am J Clin Pathol 2005; 123(2): 200-205.
9. Feyler S, O’Connor SJM, Rawstron AC et al. IgM myeloma: a rare entity characterized by a CD20-CD56-CD117 immunophenotype and the t(11;14). Br J Haematol 2008; 140(5): 547-551.
10. An G, Xu Y, Shi L et al. T(11;14) Multiple Myeloma: a Subtype Associated With Distinct Immunological Features, Immunophenotypic Characteristics But Divergent Outcome. Leuk Res 2013; 37(10): 1251-1257.