Wybór rodzaju terapii immunomodulującej w leczeniu rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego – opis przypadku Opis przypadku

Abstrakt

Opis przypadku dotyczy chorej z rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego, u której przebieg choroby oraz odpowiedź na zastosowane leczenie wskazują na konieczność ciągłej weryfikacji skuteczności i ryzyka leczenia na każdym jego etapie. Decyzja o wyborze terapii powinna być oparta na dokładnej ocenie jej zagrożeń oraz korzyści [1]. Stwardnienie rozsiane jest chorobą nieprzewidywalną, a wykorzystywane w przeszłości sposoby leczenia miały ograniczoną skuteczność, dlatego niektórzy pacjenci oraz lekarze obawiają się stosowania nowoczesnych metod terapii. Immunomodulacja oraz wpływ na poszczególne etapy odpowiedzi immunologicznej są najbardziej obiecujące dla modyfikacji przebiegu klinicznego stwardnienia rozsianego [2]. Większość danych sugeruje, że wczesne rozpoczynanie leczenia immunomodulującego i immunosupresyjnego może istotnie opóźniać postęp niepełnosprawności [1]. W opisywanym czasie lekami immunomodulującymi dostępnymi w Polsce były: interferon β1a (INF-β1a), interferon β1b (INF-β1b) oraz octan glatirameru. Zarówno stosowanie natalizumabu, jak i fingolimodu nie było refundowane.