Pseudokrup – ostre zapalenie krtani Praca przeglądowa
##plugins.themes.bootstrap3.article.sidebar##
##plugins.themes.bootstrap3.article.main##
Abstrakt
Ostre zapalenie krtani to grupa chorób krtani, tchawicy i oskrzeli. Jest ono szczególnie niebezpieczne dla dzieci – z uwagi na ich specyficzne uwarunkowania anatomiczne i fizjologiczne, które powodują, że stridor może występować tylko wtedy, kiedy dziecko płacze lub się porusza. Najczęstszymi czynnikami etiologicznymi ostrego zapalenia krtani i tchawicy są wirusy. Do typowych objawów należą: stridor, kaszel (szczekający, foczy), chrypa, uruchomienie dodatkowych mięśni oddechowych. Rozpoznanie symptomów pseudokrupu opiera się na badaniu przedmiotowym i podmiotowym. Celem postępowania jest ocena nasilenia objawów na podstawie skali Westleya (od tego bowiem zależy dalsze postępowanie i leczenie), wyodrębnienie dzieci z ciężką postacią choroby oraz szybką progresją zmian oraz rozpoczęcie farmakoterapii. W leczeniu farmakologicznym stosuje się glikokortykosteroidy (w nebulizacji lub doustnie) oraz adrenalinę (w nebulizacji). Obecnie w terapii nebulizacyjnej są preferowane inhalatory siateczkowe, które są wydajniejsze i wygodniejsze w użyciu.
Pobrania
##plugins.themes.bootstrap3.article.details##
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Copyright: © Medical Education sp. z o.o. This is an Open Access article distributed under the terms of the Attribution-NonCommercial 4.0 International (CC BY-NC 4.0). License (https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/), allowing third parties to copy and redistribute the material in any medium or format and to remix, transform, and build upon the material, provided the original work is properly cited and states its license.
Address reprint requests to: Medical Education, Marcin Kuźma (marcin.kuzma@mededu.pl)
Bibliografia
2. Sybilski AJ. Zespół krupu – aktualny stan wiedzy. Terapia. 2018; numer specjalny 8: 3-8.
3. Bjornson CL, Johnson DW. Croup. Lancet. 2008; 371: 329-39.
4. Cherry JD. Clinical practice. Croup. N Engl J Med. 2008; 358: 384-91.
5. Bjornson CL, Johnson DW. Croup in children. CMAJ. 2013; 185(15): 1317-23.
6. Ortiz-Alvarez O. Acute management of croup in the emergency department. Paediatr Child Health. 2017; 22(3): 166-73.
7. Tovar Padua LJ, Cherry JD. Croup (laryngitis, laryngotracheitis, spasmodic croup, laryngotracheobronchitis, bacterial tracheitis, and laryngotracheobronchopneumonitis) and epiglottitis (supraglottitis). In: Cherry JD, Harrison GJ, Kaplan SL et al (ed). Feigin and Cherry’s Textbook of Pediatric Infectious Diseases. 8th ed. Elsevier, Philadelphia 2019: 175-90.
8. Mazurek H, Bręborowicz A, Doniec Z et al. Acute subglottic laryngitis. Etiology, epidemiology, pathogenesis and clinical picture. Adv Respir Med. 2019; 87: 308-16.
9. Westley CR, Cotton EK, Brooks JG. Nebulized racemic epinephrine by IPPB for the treatment of croup: a double-blind study. Am J Dis Child. 1978; 132: 484-7.
10. Gates A, Johnson DW, Klassen TP. Glucocorticoids for Croup in Children. JAMA Pediatr. 2019; 173(6): 595-6.
11. Moraa I, Sturman N, McGuire TM et al. Heliox for croup in children. Cochrane Database Syst Rev. 2021; 8(8): CD006822.
12. Emeryk A, Pirożyński M. Nebulizacja: czym, jak, dla kogo, kiedy? Polski Konsensus Nebulizacyjny. Medycyna Praktyczna – Pneumonologia. 2013; 1(wyd. specjalne): 1-12.
13. Sybilski AJ. Dekalog nebulizacji. Pediatr Med Rodz. 2019; 15(2): 116-9.
14. Sosnowski TR, Odziomek M. Steroidy wziewne podawane z nebulizatorów siateczkowych – co powinniśmy wiedzieć? Terapia. 2019; 4(375): 83-8.