Psychoedukacja – brakujący element w terapii depresji Artykuł przeglądowy

Abstrakt

Depresja jest chorobą wielowymiarową i niejednorodną w swoim przebiegu. Mimo coraz lepszej znajomości patomechanizmów oraz rosnącej wiedzy na temat etiologii zaburzeń afektywnych wciąż przegrywamy w tej nierównej walce. Pierwszym utrudnieniem są choroby somatyczne, a następnie osobowość pacjenta, towarzyszące zaburzenia lękowe czy choroby neurologiczne. Dodatkowym problemem jest fakt, że w ciągu ostatniego dziesięciolecia nie mieliśmy żadnych istotnych odkryć w zakresie farmakoterapii depresji. A wymagania pacjentów stają się coraz wyraźniejsze i głośniejsze. Leczenie farmakologiczne powinno być bezpieczne, dobrze tolerowane i dodatkowo skuteczne, co uzyskuje się tak naprawdę tylko w niewielu przypadkach leków przeciwdepresyjnych (przykładem jest escitalopram). Dlatego tak istotne wydają się wszelkie dodatkowe działania, które mogą usprawnić i przyspieszyć proces leczenia depresji. Najprostszą, ale też i najbardziej niedocenianą metodą jest psychoedukacja, która jest w stanie zabezpieczyć – wydaje się najważniejszą z rokowniczego punktu widzenia – współpracę w procesie leczniczym i zahamować nawrotowość zaburzeń afektywnych. Tym samym w lepszy sposób jest w stanie uchronić pacjentów przed jednym z najgorszych powikłań zaburzeń nastroju, inwalidyzacją, a co za tym idzie – wypadnięciem z odgrywanych ról życiowych, społecznych i ekonomicznych.