O znaczeniu remisji w psychiatrii Artykuł przeglądowy

##plugins.themes.bootstrap3.article.main##

Bartosz Łoza
Marcin Kuna
Piotr Smolaga

Abstrakt

Pojęcie remisji w psychiatrii nie jest jednoznacznie zdefiniowane. Stosuje się je równocześnie z innymi, bliskoznacznymi terminami, jak poprawa czy wyzdrowienie. Proponowanych jest wiele definicji remisji w odniesieniu do zaburzeń psychicznych. Ich stałą cechę stanowi pełny czy niemal pełny brak objawów psychopatologicznych, trwający na tyle długo, by umożliwić odtworzenie funkcjonowania psychospołecznego. W systemie Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 zadeklarowano, że niejednoznaczność definicji wynika ze zróżnicowania między poszczególnymi zaburzeniami. Tymczasem operacyjne zdefiniowanie remisji ma fundamentalne znaczenie dla przebiegu terapii. Osiągnięcie remisji to najważniejszy cel leczenia, a równocześnie najważniejsze kryterium oceny skuteczności metod terapii, wyznacza także naturalny koniec w rozpoznaniu danego zaburzenia lub jego nawrotu. W nawiązaniu do tych niejednoznaczności rozwijają się u pacjentów przeświadczenia o trwałości czy nieuleczalności zaburzeń psychicznych, o zdeterminowaniu ich życia przez traumatyczne wydarzenia. Te anachroniczne poglądy wywodzą się jeszcze z XIX-wiecznej psychiatrii, a więc z czasów, w których faktycznie nie oferowano skutecznych metod terapii, a perspektywa życia była wybitnie krótka – tym samym niemożliwa była obserwacja naturalnego ustępowania większości zaburzeń funkcjonalnych. Niejednoznaczność koncepcji remisji przyczynia się więc do powstania szkodliwego stereotypu, sprzecznego z celami i możliwościami współczesnego leczenia. Jest on też sprzeczny z naturalnym przebiegiem zaburzeń funkcjonalnych, ulegających wewnętrznej ewolucji, zwłaszcza przy zaistnieniu 5-, 10-letnich okresów remisji – podobnie jak ewolucji ulegają wszelkie psychologiczne składniki życia psychicznego, w tym nawet te najtrwalsze, jak profil naszej osobowości.

##plugins.themes.bootstrap3.article.details##

Dział
Artykuły

Bibliografia

1. WHO. The ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders Diagnostic criteria for research. World Health Organization, Genewa 1993.
2. WHO. Lexicon of psychiatric and mental health terms. World Health of Organization, Genewa 1994, 2nd ed.
3. Haan L, Nimwegen L, Amelsvoort T et al. Improvement of subjective well-being and enduring symptomatic remission, a 5-year follow-up of first episode schizophrenia. Pharmacopsychiatry. 2008; 41(4): 125-8.
4. Seligman MEP, Walker EF, Rosenhan DL. Psychopatologia. Zysk i S-ka, Warszawa 2017.
5. Patton GC, Coffey C, Romaniuk H et al. The prognosis of common mental disorders in adolescents: a 14-year prospective cohort study. Lancet. 2014; 383(9926): 1404-11.
6. Harris MA, Brett CE, Johnson W et al. Personality Stability From Age 14 to Age 77 Years. Psychol Aging. 2016; 31(8): 862-74.
7. Srivastava S, John OP, Gosling SD et al. Development of personality in early and middle adulthood: set like plaster or persistent change? J Pers Soc Psychol. 2003; 84(5): 1041-53.
8. Leckey M, Federmeier KD. Age-related shifts in hemispheric dominance for syntactic processing. Psychophysiology. 2017; 54(12): 1929-39.