Dialog motywujący jako narzędzie wspierające pracę z pacjentem chorym na schizofrenię Artykuł przeglądowy
##plugins.themes.bootstrap3.article.sidebar##
##plugins.themes.bootstrap3.article.main##
Abstrakt
Trwają poszukiwania coraz bardziej efektywnych metod oddziaływania na osoby poddawane różnym formom interwencji i terapii. Jedną z takich metod jest dialog motywujący. Według jego twórców – Williama Millera i Stephena Rollnicka – dialog ten jest skoncentrowaną na osobie, opartą na współpracy formą prowadzenia klienta w kierunku wydobywania i wzmacniania motywacji do zmiany przez analizę i rozwiązanie ambiwalencji. Jego główne zasady to wyrażanie empatii, rozwijanie rozbieżności, unikanie bezpośredniej kontrargumentacji wobec wypowiedzi klienta/pacjenta, podążanie za oporem i wzmacnianie poczucia sprawczości danej osoby. Dialog motywujący nie jest oparty na modelu przekazywania informacji, na dawaniu rad lub straszeniu, nie jest konfrontacyjny, przemocowy, autorytarny ani wywołujący poczucie winy. Dialog motywujący może być stosowany jako jedno z oddziaływań psychospołecznych w procesie leczenia osób ze schizofrenią. Jednym z zakresów jego zastosowania może być wspieranie przestrzegania zaleceń terapeutycznych i współpracy w leczeniu osób ze schizofrenią. W odniesieniu do tej grupy wymaga on jednak pewnych modyfikacji związanych z takimi cechami jak brak wglądu, występowanie objawów negatywnych oraz deficyty funkcji poznawczych.
##plugins.themes.bootstrap3.article.details##
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Copyright: © Medical Education sp. z o.o. License allowing third parties to copy and redistribute the material in any medium or format and to remix, transform, and build upon the material, provided the original work is properly cited and states its license.
Address reprint requests to: Medical Education, Marcin Kuźma (marcin.kuzma@mededu.pl)
Bibliografia
2. Miller WR. Wzmacnianie motywacji do zmiany. Parpamedia, Warszawa 2009.
3. Miller WR, Rollnick S. Wywiad Motywujący. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2010.
4. Rollnick S, Miller WR, Butler CC. Wywiad motywujący w opiece zdrowotnej. Wydawnictwo Academica SWPS, Warszawa 2010.
5. Jaraczewska JM. Główne idee, inspiracje i założenia Dialogu Motywującego. W: Jaraczewska JM, Krasiejko I (red). Dialog Motywujący w teorii i praktyce. Wydawnictwo edukacyjne Akapit, Toruń 2012: 17-40.
6. Bukowska B. Wywiad motywujący. Serwis Informacyjny Narkomania 2010; 2: 5-9.
7. Chodkiewicz J. Wywiad motywujący Millera i Rollnicka – koncepcja, zastosowania i ograniczenia. Nowiny Psychologiczne 2006; 1: 37-45.
8. Polskie Towarzystwo Terapii Motywującej [online: http://www.pttm.org.pl/ ](dostęp 02.2102).
9. Villaume WA, Berger BA, Barker B. Learning motivational interviewing: scripting a virtual patient. Am J Pharmaceutical Education 2006; 70(2): art. 33.
10. Butterworth SW. Influencing patient adherence to treatment guidelines. J Managed Care Phramacy (suppl) 2008; 14: S21-S25.
11. Johnson Creek Secure Residential Treatment Facility, Milwaukie, Oregon, USA: Motivational Interviewing (manual) 2012 (dostępny u autora).
12. Amador X, Johanson AL. I am not sick, I don’t need help! Helping the seriously mentally ill accept treatment. Peconic, Vida Press, NY 2000.
13. McCain J. Motivational Interviewing. To improve adherence. Biotechnology Healthcare 2012; 4: 10-12.
14. Rusch N, Corrigan PW. Motivational interviewing to improve insight and treatment adherence in schizophrenia. Psychiatr Rehab J 2002; 26: 23-32.
15. Baier M. Insight in schizophrenia: a review. Curr Psychiatr Reports 2012; 12: 356-361.