Grzybicze zapalenie rogówki – obecne możliwości diagnostyczne i terapeutyczne Artykuł przeglądowy

Abstrakt

 Zapalenie rogówki oraz jej późniejsze uszkodzenia, wynikające z przyczyn infekcyjnych, stanowią jedne z poważniejszych problemów, z którymi mierzy się dzisiejsza okulistyka. Objawy są bardzo zróżnicowane: od bólu i pogorszenia wzroku, poprzez pierścień Wessely’ego, aż po reakcję zapalną w komorze przedniej i ropostek. Diagnostyka poza klasycznym badaniem lekarskim i okulistycznym polega na badaniu mikroskopowym zeskrobin – badanie metodą Grama w połączeniu z posiewem daje 90% szans na wykrycie czynnika grzybiczego. Dobre efekty są również obserwowane w przypadku badania PCR, co pozwala na przyspieszenie rozpoznania. Terapia jest czasochłonna i istnieje wysokie ryzyko wystąpienia powikłań. Do leczenia zakażeń grzybiczych rogówki stosuje się dwie techniki: chirurgiczną oraz farmakologiczną – przeciwgrzybicze antybiotyki polienowe (nystatyna, natamycyna, amfoterycyna B), a także pochodne tiazolu, jak flukonazol i worykonazol. W przypadku grzybów nitkowatych stosuje się natamycynę 5% lub worykonazol 1% w różnych odstępach czasowych. Natamycyna mimo dużo gorszej dostępności, np. w krajach afrykańskich, daje dużo lepsze wyniki kliniczne wraz z mniejszym ryzykiem powikłań, co potwierdzają badania MUTT. Dużym problemem są również późniejsze nadkażenia bakteryjne, wywołujące potrzebę podania miejscowo antybiotyków. Leczenie chirurgiczne wykorzystuje się w przypadku niepowodzenia farmakoterapii stosowanej do 4 tygodni od rozpoznania choroby, jednakże niesie ono duże ryzyko powikłań. We wczesnych stadiach choroby można brać pod uwagę nową technikę cross-linkingu, która jest opisywana jako alternatywna dla bezpośredniego leczenia przeciwgrzybiczego czy przeciwbakteryjnego.