Diagnostyka różnicowa krótkowzroczności Artykuł przeglądowy
##plugins.themes.bootstrap3.article.main##
Abstrakt
Krótkowzroczność ze względu na powszechność występowania, a także możliwość progresji wady stanowi obecnie przedmiot szczególnego zainteresowania wielu specjalistów zarówno z dziedziny optometrii, jak i okulistyki. W początkowej diagnostyce pacjenta ważne jest określenie, czy wada ma charakter izolowany, czy też współwystępuje z innymi zaburzeniami/schorzeniami oczu lub ogólnymi. Krótkowzroczność podzielić można na osiową oraz refrakcyjną. W tym drugim przypadku zmiana refrakcji może wynikać ze zbyt dużej krzywizny rogówki w stosunku do długości gałki ocznej, zwiększenia krzywizn łamiących układu optycznego innych niż przednia powierzchnia rogówki, wzrostu współczynnika załamania co najmniej jednej struktury łamiącej lub ze spłycenia komory przedniej oka. Warto również wyodrębnić krótkowzroczność powiązaną ze złożonymi zespołami chorobowymi.
Nieskorygowana krótkowzroczność może znacząco utrudniać codzienne funkcjonowanie. Istotne jest zatem, by wykrywać ją jak najwcześniej i właściwie korygować.
Pobrania
##plugins.themes.bootstrap3.article.details##
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Copyright: © Medical Education sp. z o.o. License allowing third parties to copy and redistribute the material in any medium or format and to remix, transform, and build upon the material, provided the original work is properly cited and states its license.
Address reprint requests to: Medical Education, Marcin Kuźma (marcin.kuzma@mededu.pl)
Bibliografia
2. Benjamin WJ, Borish IM. Borish’s clinical refraction. Butterworth & Heinemann, 2006.
3. Angle J, Wissmann DA. A statistical analysis of the Biological Theory of spherical error of refraction. Am J Optom Physiol Opt. 1979; 56(5): 309-14.
4. Wu PC, Huang HM, Yu HJ et al. Epidemiology of Myopia. Asia Pac J Ophthalmol (Phila). 2016; 5(6): 386-93.
5. Brennan NA, Toubouti YM, Cheng X et al. Efficacy in myopia control. Prog Retin Eye Res. 2021; 83: 100923.
6. Grzybowski A, Kanclerz P, Tsubota K et al. A review on the epidemiology of myopia in school children worldwide. BMC Ophthalmol. 2020; 20(1): 27.
7. Lam CSY, Tang WC, Tse DY et al. Defocus Incorporated Multiple Segments (DIMS) spectacle lenses slow myopia progression: a 2-year randomised clinical trial. Br J Ophthalmol. 2020; 104(3): 363-8.
8. Grosvenor T. A review and a suggested classification system for myopia on the basis of age-related prevalence and age of onset. Am J Optom Physiol Opt. 1987; 64(7): 545-54.
9. Skuta GL, Cantor LB, Weiss JS. Optyka kliniczna (BCSC cz. 3). Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2008.
10. Bowling B, Kanski JJ. Okulistyka kliniczna. Wydanie V. Edra Urban & Partner, Wrocław 2017.
11. Zimmermann-Górska I. Zespół Ehlersa i Danlosa. https://www.mp.pl/pacjent/reumatologia/choroby/142137,zespol-ehlersa-i-danlosa.
12. Kański JJ, Nischal KK. Okulistyka. Objawy i różnicowanie. Urban & Partner, Wrocław 2000.
13. Kokot F. Choroby wewnętrzne. PZWL, Warszawa 2000.
14. Banks MS. Infant refraction and accommodation. Int Ophthalmol Clin. 1980; 20: 205-32.
15. Roy FH. Ocular Differential Diagnosis. Lippincott Williams and Wilkins, 1997.
16. Ostrowska M. Miastenia. https://www.mp.pl/pacjent/neurologia/choroby/150964,miastenia.
17. Gwinup G, Villarreal A. Relationship of serum glucose concentration to changes in refraction. Diabetes. 1976; 25(1): 29-31.
18. Kastelan S, Gverović-Antunica A, Pelcić G et al. Refractive changes Associated with diabetes mellitus. Semin Ophthalmol. 2018; 33(7-8): 838-45.
19. Guggenheim JA, Williams C. Childhood febrile illness and the risk of myopia in UK Biobank participants. Eye. 2016; 30(4): 608-14.
20. Wozniak JR, Riley EP, Charness ME. Clinical presentation, diagnosis, and management of fetal alcohol spectrum disorder. Lancet Neurol. 2019; 18(8): 760-70.