Metody chirurgicznego leczenia niedomykalności mitralnej Artykuł przeglądowy

Abstrakt

Istotą niedomykalności mitralnej jest wsteczny przepływ krwi z jamy lewej komory do lewego przedsionka, wynikający z nieprawidłowego zamykania się płatków zastawki mitralnej. Prawidłowa funkcja zastawki mitralnej jest uwarunkowana prawidłową budową aparatu mitralnego i jego współdziałaniem zarówno z lewą komorą, jak i z lewym przedsionkiem. Najczęstszą przyczyną niedomykalności o charakterze przewlekłym są procesy zapalne (przede wszystkim choroba reumatyczna). Do innych przyczyn należą: zwyrodnienie aparatu zastawkowego, zapalenie wsierdzia, kardiomiopatia lub choroba niedokrwienna serca. Niedomykalność ostra powstaje jako konsekwencja rozwoju infekcyjnego zapalenia wsierdzia, niedokrwienia mięśni brodawkowatych lub np. urazu płatków (podczas walwuloplastyki balonowej). Wskazania do leczenia chirurgicznego mają głównie: objawowi pacjenci z LVEF >35% i ESD <55 mm oraz bezobjawowi z dysfunkcją lewej komory (LVEF ≤60%, ESD >45 mm). Kardiochirurg dysponuje, w zależności od etiologii wady, dwiema metodami operacyjnymi: naprawą lub wymianą zastawki na protezę. Korzyści wynikające z operacji naprawczych są olbrzymie. Niezwykle istotny w kwalifikowaniu pacjentów do plastyki mitralnej okazuje się wybór właściwego momentu operacji. Najlepsze efekty uzyskuje się wtedy, gdy zachowana jest jeszcze funkcja skurczowa lewej komory.