Medycyna Faktów

Eradykacja Helicobacter pylori w 2025 r. – nowe rekomendacje, praktyczne wyzwania i skuteczne strategie terapeutyczne

Michał Lipiński — 2025-03-31

Zakażenie Helicobacter pylori pozostaje istotnym wyzwaniem klinicznym, zwłaszcza w kontekście rosnącej oporności bakterii na antybiotyki. W artykule omówiono najnowsze rekomendacje dotyczące diagnostyki i leczenia H. pylori w 2025 r., uwzględniono w nim zarówno polskie, jak i międzynarodowe wytyczne. Przedstawiono wskazania do testowania, metody diagnostyczne oraz aktualne schematy terapeutyczne. Podkreślono znaczenie skutecznego doboru terapii oraz czynników wpływających na powodzenie leczenia, takich jak przestrzeganie zaleceń terapeutycznych i odpowiednia kontrola efektów terapii. Kompleksowe podejście do diagnostyki i leczenia uwzględniające indywidualne cechy pacjenta oraz czynniki epidemiologiczne może przyczynić się do zwiększenia skuteczności eradykacji i ograniczenia długofalowych konsekwencji zakażenia.

Duże dawki witaminy D w obliczu aktualnych zaleceń i rekomendacji

Marta Michalska-Kasiczak — 2025-03-31

Witamina D odgrywa w organizmie kluczową rolę, wpływając na różne procesy fizjologiczne. Jej główną funkcją jest regulowanie gospodarki wapniowo-fosforanowej i wpływ na zdrowie układu mięśniowo-szkieletowego oraz zapobieganie chorobom kości, takim jak krzywica u dzieci i osteomalacja u dorosłych. Badania z ostatnich lat wykazały także, że witamina D może mieć również działanie plejotropowe, a jej niedobór występuje w bardzo wielu jednostkach chorobowych. Mimo że nadal istnieją luki w wiedzy oraz kontrowersje dotyczące potencjalnych pozaszkieletowych efektów witaminy D, to powszechnie uznaje się, że duża częstość występowania niedoborów witaminy D na świecie jest niepokojąca i wymaga podjęcia działań prewencyjnych. W ostatnich latach dostępne i promowane są również rzadsze schematy dawkowania witaminy D (raz w tygodniu, co 2 tygodnie i raz w miesiącu), które stanowią bezpieczną i chętnie preferowaną przez niektórych pacjentów alternatywę dla terapii codziennej. Niniejszy artykuł stanowi podsumowanie aktualnych zaleceń i rekomendacji dotyczących suplementacji oraz leczenia witaminą D, szczególnie w większych i rzadziej podawanych dawkach.

Od diagnostyki różnicowej przez błędy terapeutyczne aż po zalecenia skutecznego leczenia. Co warto wiedzieć o grzybicy skóry i paznokci?

Anita Hryncewicz-Gwóźdź — 2025-03-31

Grzybice powierzchowne wywołane przez dermatofity i drożdżaki wymagają leczenia. W wielu przypadkach leczenie miejscowe jest wystarczające. W przypadkach zmian rozległych i rozsianych stosuje się terapię doustną lekami przeciwgrzybiczymi.

Dlaczego zdrowie zaczyna się od jelit? Znaczenie mikrobioty oraz zastosowanie probiotyków w kontekście utrzymania zdrowia psychicznego i leczenia wspomagającego zaburzeń psychicznych. Część I

Anna Antosik-Wójcińska — 2025-03-31

W ostatnich dekadach wzrosło zainteresowanie wpływem mikrobioty jelitowej na zdrowie psychiczne i fizyczne człowieka. Zrozumienie roli mikrobioty, w tym interakcji między układem pokarmowym a centralnym układem nerwowym, nabiera szczególnego znaczenia w kontekście chorób cywilizacyjnych – w tym zwiększającego się rozpowszechnienia zaburzeń psychicznych. Wyniki badań naukowych wskazują, że skład mikrobioty jelitowej może istotnie różnić się między osobami zdrowymi a cierpiącymi na zaburzenia depresyjne czy lękowe. Fakt ten stanowi podstawę badań nad wykorzystaniem probiotyków i psychobiotyków jako potencjalnego wsparcia standardowej farmakoterapii. Artykuł niniejszy omawia znaczenie mikrobioty nie tylko w aspekcie zdrowia fizycznego, ale również zdrowia psychicznego, wskazując na kluczowe mechanizmy działania osi mózgowo-jelitowej oraz omawiając możliwości zastosowania probiotyków w leczeniu depresji, schizofrenii oraz zaburzenia afektywnego dwubiegunowego.

Profile pacjentów, którzy mogą odnieść korzyść z zastosowania dużych dawek wenlafaksyny

Dominika Dudek — 2025-03-31

Wenlafaksyna jest inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny, noradrenaliny i – w mniejszym stopniu – dopaminy. Istotna klinicznie jest dawkozależność mechanizmu działania leku. W niższych dawkach hamuje on wychwyt zwrotny serotoniny, a zwiększenie dobowej dawki leku pozwala na aktywowanie mechanizmu noradrenergicznego, w najwyższych dawkach terapeutycznych zaś dodatkowo dopaminergicznego. W związku z tym stosowanie różnych dawek pozwala uzyskać poprawę w szerokim spektrum objawów klinicznych depresji, a wenlafaksyna ma wiele wskazań rejestrowych. Lek – zwłaszcza w wyższych dawkach – jest szczególnie przydatny w leczeniu depresji z apatią, anergią lub męczliwością, depresji lekoopornej czy depresji ze współistniejącym bólem przewlekłym.

Leflunomid jako opcja w leczeniu RZS w pytaniach i odpowiedziach

Piotr Ligocki — 2025-03-31

Leflunomid jest lekiem zalecanym w terapii reumatoidalnego zapalenia stawów. W artykule omówiono jego miejsce w terapii, dawkowanie, warunki refundacji preparatu dla pacjenta oraz środki ostrożności w przypadku planów prokreacyjnych lub ciąży.

Połączenie tramadolu z paracetamolem w farmakoterapii bólu. Dlaczego forma rozpuszczalna leku jest tak istotna w praktyce?

Jarosław Woroń — 2025-03-31

W praktyce klinicznej ból jest najczęściej spowodowany przez złożone mechanizmy patofizjologiczne. Oczywiste jest, że żaden pojedynczy analgetyk nie może ich w pełni modyfikować. Leki przeciwbólowe o różnych drogach działania są skuteczne, ponieważ aktywują wiele szlaków hamujących ból i zapewniają skuteczniejszą i optymalną kontrolę bólu. Co więcej połączenia różnych analgetyków oprócz potencjalizowania działań terapeutycznych dodatkowo ograniczają ryzyko wystąpienia działań niepożądanych u pacjenta z bólem. Jednym z elementów skutecznej farmakoterapii bólu jest dobór rozpuszczalnych postaci leku w różnych populacjach pacjentów.

Co to jest niestrawność i jak możemy ją leczyć?

Dorota Waśko-Czopnik — 2025-03-31

Jednym z najczęstszych powodów wizyt w gabinetach lekarskich, nie tylko specjalistycznych, jest zgłaszane przez pacjentów uczucie niestrawności, pełności poposiłkowej, wzdęć i dyskomfortu w nadbrzuszu. Objawy te są bardzo niespecyficzne, mogą wynikać zarówno z dyspepsji, zaburzeń czynnościowych pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, jak i z zaburzeń czynnościowych o typie jelita nadwrażliwego. Diagnostyka jest trudna z racji częstych zespołów nakładania, a leczenie obejmuje postępowanie farmakologiczne, w tym podawanie leków rozkurczowych i przeciwbólowych, oraz zabiegowe, np. sfinkterotomię zwieracza Oddiego czy cholecystektomię. Zawsze należy pamiętać o indywidualizacji postępowania, zwłaszcza przy kwalifikacji do leczenia zabiegowego.

Naltrekson w terapii uzależnienia od alkoholu

Michał Danek — 2025-03-31

Według Światowej Organizacji Zdrowia alkohol znajduje się na trzecim miejscu wśród czynników ryzyka dla zdrowia populacji, a z jego spożywaniem wiąże się ponad 200 rodzajów chorób i urazów. W Polsce alkoholu nadużywa ok. 3–4 mln osób, w tym cechy uzależnienia wykazuje ok. 900 tys. Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego wymieniają szereg leków wspomagających leczenie uzależnienia od alkoholu – jednym z nich jest naltrekson. Naltrekson jest skutecznym i jednocześnie bezpiecznym lekiem wspomagającym leczenie uzależnienia od alkoholu. Liczne przytoczone w tym opracowaniu badania wskazują na jego skuteczność w blokowaniu efektu pozytywnego wzmocnienia spożywania alkoholu; lek redukuje jego głód i promuje utrzymywanie abstynencji.

Osiem twarzy ezetimibu, czyli drogowskaz terapeutyczny dla lekarza praktyka A.D. 2025

Marcin Barylski — 2025-03-31

Hipercholesterolemia jest najczęstszym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego w Polsce. Według ekspertów niska skuteczność w osiąganiu celów terapeutycznych w dyslipidemii wiąże się: ze stosowaniem zbyt małych dawek statyn, z wyborem leków o słabym działaniu hipolipemizującym, z krótkim okresem leczenia, z nieuzasadnionym zaprzestaniem terapii oraz ze zbyt rzadkim stosowaniem terapii skojarzonej. Jak wykazano w licznych badaniach, dołączenie ezetimibu do jakiejkolwiek statyny wiąże się ze znaczniejszym zmniejszeniem stężenia cholesterolu frakcji LDL i częstszym osiąganiem docelowych wartości lipidów niż monoterapia statyną. Optymalizacja terapii hipolipemizującej i wytrwałość w jej stosowaniu przekładają się na obniżenie ryzyka powikłań krążeniowych, na co należy zwracać szczególną uwagę u chorych z grup wysokiego i bardzo wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego. W pracy przedstawiono 8 zalet ezetimibu, ze szczególnym uwzględnieniem jego skuteczności i bezpieczeństwa stosowania oraz miejsca w nowoczesnej terapii zaburzeń lipidowych.

Rywaroksaban – lek skuteczny w wielu wskazaniach i różnorodnych grupach pacjentów

Aleksandra Skwarek — 2025-03-31

Rywaroksaban, bezpośredni doustny antykoagulant, jest stosowany w prewencji i leczeniu chorób zakrzepowo-zatorowych. Jest jedynym lekiem z tej grupy wskazanym w tzw. dawce naczyniowej w terapii łączonej w przewlekłym zespole wieńcowym i chorobie tętnic obwodowych oraz po ostrym zespole wieńcowym. Jego farmakokinetyka i profil bezpieczeństwa sprawiają, że jest odpowiedni dla pacjentów starszych, z przewlekłą chorobą nerek oraz o niskiej masie ciała, a stosowanie raz dziennie umożliwia włączenie go do terapii osób młodych. Omówiono jego zastosowanie w migotaniu przedsionków, po udarze, w cukrzycy oraz w prewencji wtórnej zakrzepicy.

Etorykoksyb w terapii bólu w gabinecie lekarza praktyka

Robert Rupiński — 2025-04-09

Etorykoksyb – selektywny inhibitor cyklooksygenazy 2 – został wprowadzony do terapii blisko 20 lat temu. Okazał się skutecznym lekiem przeciwzapalnym i przeciwbólowym w wielu przewlekłych chorobach układu ruchu, zwłaszcza chorobie zwyrodnieniowej i reumatoidalnym zapaleniu stawów. W opracowaniu uwzględniono najistotniejsze aspekty terapii etorykoksybem z uwzględnieniem wskazań, farmakodynamiki, farmakokinetyki oraz potencjalnych nowych zastosowań. Zebrane doświadczenia poparte wynikami badań klinicznych powinny pomóc w dostosowaniu terapii bólu zapalnego do indywidualnych potrzeb pacjenta. Ostatecznym celem opracowania ma być uczynienie terapii etorykoksybem jeszcze bardziej skuteczną i bezpieczną w praktyce lekarza podstawowej opieki zdrowotnej.

Siedem kroków sitagliptyny – drogowskaz terapeutyczny dla lekarza praktyka

Agnieszka Łebkowska — 2025-03-31

Sitagliptyna jest najczęściej stosowanym przedstawicielem inhibitorów dipeptydylopeptydazy 4 (DPP-4), zwanych gliptynami. Według aktualnych zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego inhibitory DPP-4 stanowią element terapii cukrzycy typu 2 na etapie rozpoczęcia monoterapii, w przypadku nietolerancji metforminy lub na etapie intensyfikacji terapii w dążeniu do osiągnięcia celu glikemicznego przy jednoczesnej edukacji pacjenta i postępowaniu behawioralnym. Dzięki dobrej tolerancji, brakowi istotnych działań niepożądanych i bezpiecznemu profilowi sercowo-naczyniowemu sitagliptyna może być łączona z innymi grupami leków przeciwhiperglikemicznych, w tym z insuliną, również u chorych z przewlekłą chorobą nerek. Drogowskaz terapeutyczny wyznacza możliwe kierunki zastosowania sitagliptyny w praktyce lekarskiej.

Kaszel poinfekcyjny. Mechanizmy, wyzwania diagnostyczne i rola lewodropropizyny w terapii

Adam J. Sybilski — 2025-03-31

Kaszel poinfekcyjny definiowany jest jako uporczywy kaszel trwający od 3 do 8 tygodni po infekcji dróg oddechowych. Podkreśla się, że kaszel poinfekcyjny stanowi wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne, ponieważ może prowadzić do przewlekłego zmęczenia, bezsenności i wielu innych dolegliwości.

W artykule szczegółowo opisano patofizjologię kaszlu poinfekcyjnego, zwracając uwagę na rolę zmian w układzie nerwowym dróg oddechowych indukowanych przez infekcje wirusowe oraz na nadreaktywność układu nerwowego dróg oddechowych. Omówiono również obraz kliniczny i diagnostykę różnicową, która jest kluczowa dla wykluczenia innych przyczyn przewlekłego kaszlu, takich jak astma, inne choroby alergiczne czy refluks żołądkowo-przełykowy.

Szczególną uwagę poświęcono lewodropropizynie – lekowi przeciwkaszlowemu o działaniu obwodowym, który hamuje aktywność włókien C odpowiedzialnych za odruch kaszlu. Przytoczono wyniki badania klinicznego z 2024 r., które wykazało skuteczność lewodropropizyny w leczeniu ostrego kaszlu powirusowego u dzieci. Podkreślono, że lek ten jest dobrze tolerowany i wywołuje niewiele działań niepożądanych. Reasumując, lewodropropizyna może być skuteczną i bezpieczną opcją terapeutyczną w leczeniu ostrego kaszlu poinfekcyjnego, szczególnie u dzieci. Należy zaznaczyć jednak, że w przypadku przewlekłego kaszlu konieczna jest dokładna diagnostyka różnicowa.

Cyklosporyna – zastosowanie w dermatologii

Łukasz Matusiak — 2025-03-31

Cyklosporyna A to lek od ponad 50 lat stosowany w praktyce klinicznej, lecz nadal niedoceniany w wielu aspektach. Mnogość doświadczeń klinicznych związanych ze stosowaniem cyklosporyny A przy równoczesnej świetnej znajomości jej profilu bezpieczeństwa i ewentualnych działań niepożądanych pozwala na w pełni świadome i bezpieczne stosowanie oraz dobór dawki adekwatnej do profilu pacjenta. W tym artykule przedstawiono przykłady zastosowania cyklosporyny A w dermatologii.

Citalopram w praktyce klinicznej

Anna Julia Krupa — 2025-03-31

Citalopram jest lekiem z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny o dobrze udokumentowanej skuteczności w terapii depresji, a także zaburzeń lękowych uogólnionych, lęku panicznego, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, zaburzeń przedmenstruacyjnych czy agitacji u chorych z otępieniem. Efekty terapii citalopramem weryfikowano także u osób ze schizofrenią lub z zaburzeniem związanym z używaniem alkoholu. Celem tej pracy jest podsumowanie obecnego stanu wiedzy na temat farmakokinetyki i farmakodynamiki, skuteczności oraz bezpieczeństwa citalopramu, a także zarysowanie jego roli w codziennej praktyce lekarza psychiatry.

Dziesięć powodów, dla których warto wybrać bilastynę w 2025 r.

Piotr Rapiejko — 2025-03-31

Bilastyna jest nowym antagonistą receptora H1, pozbawionym działania sedatywnego, zarejestrowanym w leczeniu alergicznego nieżytu nosa i spojówek oraz pokrzywki. Skuteczność bilastyny jest na podobnie wysokim poziomie co innych leków antyhistaminowych II generacji. Badania na ochotnikach wykazały, że bilastyna jest szybko wchłaniana po podaniu doustnym i osiąga maksymalne stężenie w surowicy 1–1,5 h po podaniu. Wchłanianie bilastyny jest liniowe i proporcjonalne do dawki, a lek jest bezpieczny i dobrze tolerowany. Podawanie wielokrotności dawki bilastyny potwierdziło liniowość parametrów kinetycznych. Profil bezpieczeństwa w odniesieniu do działań niepożądanych jest bardzo podobny do placebo. Preparat jest niewykrywalny w mózgu. Bilastyna w dawce 20 mg nie potęguje działania alkoholu i jest podobna do placebo w testach psychomotorycznych (w teście jazdy samochodem). W 2025 r. bilastyna jest wciąż najnowszym doustnym lekiem przeciwhistaminowym, a po 15 latach jej stosowania dysponujemy dużą liczbą nowych badań klinicznych i badań obserwacyjnych, które potwierdziły jej skuteczność terapeutyczną i bezpieczeństwo.

Aktualne i potencjalne obszary zastosowania bupropionu – przegląd piśmiennictwa

Robert Pudlo — 2025-03-31

Przeprowadzono przegląd metaanaliz i przeglądów systematycznych dotyczących bupropionu opublikowanych w latach 2020–2025. Spośród znalezionych 135 publikacji wybrano 25 opisujących aktualne i potencjalne zastosowania tego leku w psychiatrii. Bupropion jest szczególnie wartościowy jako uzupełnienie leczenia przeciwdepresyjnego w zakresie zwiększenia skuteczności (poprawa funkcji neurokognitywnych, napędu, przełamanie lekooporności) oraz poprawy tolerancji (poprawa funkcji seksualnych, ograniczenie przyrostu masy ciała) i być może przyspieszenia efektu przeciwdepresyjnego. Oddzielnym wątkiem jest zastosowanie bupropionu w uzależnieniach. Wobec rosnącej liczby uzależnień, w tym behawioralnych, należy się spodziewać dalszych badań w tym zakresie.

Eplerenon w niewydolności serca

Aleksandra Skwarek — 2025-03-31

Eplerenon, selektywny antagonista receptora mineralokortykoidowego, odgrywa istotną rolę w leczeniu pacjentów z niewydolnością serca ze zredukowaną frakcją wyrzutową. Jego zastosowanie zmniejsza ryzyko hospitalizacji oraz śmiertelność w tej grupie chorych. W związku z tym, zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, stosowanie antagonistów receptora mineralokortykoidowego ma zalecenie klasy I u pacjentów z niewydolnością serca ze zredukowaną frakcją wyrzutową, a także u chorych po niedawnym zawale serca z frakcją wyrzutową lewej komory ≤40% i współistniejącą niewydolnością serca lub cukrzycą. Jedną z istotnych zalet eplerenonu jest działanie antyfibrotyczne, co może przyczyniać się do zmniejszenia ryzyka arytmii, w tym migotania przedsionków. Ponadto dzięki większej selektywności wobec receptorów mineralokortykoidowych jego stosowanie wiąże się z niższym ryzykiem działań niepożądanych w porównaniu ze spironolaktonem.

Zastosowanie atomoksetyny jako preferowanego leku u dorosłych z ADHD w praktyce klinicznej

Tomasz M. Gondek — 2025-03-31

Artykuł omawia kluczowe aspekty inicjowania i monitorowania leczenia ADHD w szczególnych grupach pacjentów, u których ze względu na charakterystyczne cechy w wywiadzie lekarskim preferowanym wyborem może być leczenie niestymulujące, przede wszystkim atomoksetyna. Przedstawiono farmakologię atomoksetyny, jej mechanizm działania, farmakokinetykę, dawkowanie oraz najczęstsze działania niepożądane. Podkreślono jej przydatność u pacjentów z ADHD współistniejącym z zaburzeniami lękowymi, depresją, historią uzależnienia od alkoholu, ryzykiem nadużywania leków psychostymulujących, tikami, a także w przypadku zaburzenia zbieractwa. Trzy studia przypadków (pacjenci z historią uzależnienia od alkoholu, lękiem po psychostymulantach oraz nadużywaniem leków psychostymulujących na receptę) ilustrują praktyczne zastosowanie atomoksetyny w tych szczególnych sytuacjach klinicznych. Podsumowując, atomoksetyna stanowi cenną opcję farmakologiczną w leczeniu ADHD u dorosłych, szczególnie tam, gdzie psychostymulanty są przeciwwskazane lub ich stosowanie wiąże się z podwyższonym ryzykiem.

Kiedy rozpoznanie depresji nie jest oczywiste. Przypadki pacjentów

Dominika Dudek — 2025-03-31

Pacjent, u którego ostatecznie rozpoznaje się depresję, może zgłaszać się do lekarza POZ z powodu różnorodnych objawów i problemów maskujących zespół depresyjny. W pracy omówiono przypadki osób z pseudodemencją depresyjną, dominującą drażliwością po zawale serca oraz z bólem przewlekłym. Przedstawiono wskazówki diagnostyczne i terapeutyczne, które mogą okazać się pomocne w gabinecie lekarza POZ.

Różnice pod względem profilu działania między escitalopramem i sertraliną – teoria i praktyka

Anna Antosik-Wójcińska — 2025-03-31

Obecnie leki z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny są lekami pierwszego wyboru w leczeniu zaburzeń depresyjnych, a zarazem najczęściej stosowaną grupą leków przeciwdepresyjnych. Pomimo wielu lat doświadczeń i dużej wiedzy na temat charakterystyki klinicznej tej grupy określenie, czym w profilach działania różnią się poszczególne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, bywa trudne nawet dla doświadczonych klinicystów. W artykule postanowiliśmy przyjrzeć się dwóm najczęściej stosowanym lekom z tej grupy – escitalopramowi i sertralinie – i odnieść się zarówno do różnic w działaniu receptorowym, jak i do profilów działania przeciwdepresyjnego obu tych leków. Mamy nadzieję, że przedstawione informacje dotyczące działania farmakologicznego pozwolą lepiej zrozumieć wskazane w artykule różnice w działaniu klinicznym.

Poród przedwczesny – zastosowanie i rola progesteronu

Katarzyna Kosińska-Kaczyńska — 2025-03-31

Progesteron odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu ciąży, w tym w zapobieganiu porodowi przedwczesnemu. Stosowany dopochwowo, jest skutecznym lekiem w profilaktyce porodu przedwczesnego. Zarówno u kobiet w ciąży pojedynczej, z długością szyjki macicy ≤ 25 mm w badaniu ultrasonograficznym, jak i u pacjentek po skutecznym leczeniu tokolitycznym w porodzie przedwczesnym, dzięki terapii progesteronem zmniejsza się ryzyko porodu przedwczesnego, a dzięki temu także ryzyko związane z małą masą urodzeniową noworodka i wcześniactwem. Spośród dostępnych gestagenów tylko progesteron stosowany dopochwowo ma udowodnione skuteczne działanie w profilaktyce porodu przedwczesnego i jest zalecany przez Polskie Towarzystwo Ginekologów i Położników.

Terapia skojarzona tamsulozyną i solifenacyną u pacjentów z nasilonymi objawami z dolnych dróg moczowych w przebiegu łagodnego rozrostu gruczołu krokowego

Aleksander Ślusarczyk — 2025-03-31

Połączenie solifenacyny z tamsulozyną stanowi obiecującą opcję terapeutyczną dla pacjentów z objawami z dolnych dróg moczowych związanymi z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego w przypadku współwystępowania nasilonych objawów z fazy gromadzenia lub zespołu nadaktywności pęcherza moczowego. Leczenie skojarzone umożliwia jednoczesne zmniejszenie objawów zarówno w fazie gromadzenia, jak i w fazie wydalania, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia pacjentów z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego. Dodatkowym atutem jest jednotabletkowa formuła solifenacyny i tamsulozyny, która może zwiększyć compliance pacjentów i skuteczność leczenia.